| (เนื่องจากผลลัพธ์จากการค้นหา reproachle มีน้อย ระบบจึงเลือกคำใหม่ให้โดยอัตโนมัติ: reproach) |
มีผลลัพธ์ที่ไม่แสดงผลอยู่ | Reproachless | a. Being without reproach. [ 1913 Webster ] | | Reproach | v. t. [ imp. & p. p. Reproached p. pr. & vb. n. Reproaching. ] [ F. reprocher, OF. reprochier, (assumed) LL. reproriare; L. pref. re- again, against, back + prope near; hence, originally, to bring near to, throw in one's teeth. Cf. Approach. ] 1. To come back to, or come home to, as a matter of blame; to bring shame or disgrace upon; to disgrace. [ Obs. ] [ 1913 Webster ] I thought your marriage fit; else imputation,
For that he knew you, might reproach your life. Shak. [ 1913 Webster ] 2. To attribute blame to; to allege something disgraceful against; to charge with a fault; to censure severely or contemptuously; to upbraid. [ 1913 Webster ] If ye be reproached for the name of Christ. 1 Peter iv. 14. [ 1913 Webster ] That this newcomer, Shame,
There sit not, and reproach us as unclean. Milton. [ 1913 Webster ] Mezentius . . . with his ardor warmed
His fainting friends, reproached their shameful flight.
Repelled the victors. Dryden. [ 1913 Webster ] Syn. -- To upbraid; censure; blame; chide; rebuke; condemn; revile; vilify. [ 1913 Webster ] | | Reproach | n. [ F. reproche. See Reproach, v. ] [ 1913 Webster ] 1. The act of reproaching; censure mingled with contempt; contumelious or opprobrious language toward any person; abusive reflections; as, severe reproach. [ 1913 Webster ] No reproaches even, even when pointed and barbed with the sharpest wit, appeared to give him pain. Macaulay. [ 1913 Webster ] Give not thine heritage to reproach. Joel ii. 17. [ 1913 Webster ] 2. A cause of blame or censure; shame; disgrace. [ 1913 Webster ] 3. An object of blame, censure, scorn, or derision. [ 1913 Webster ] Come, and let us build up the wall of Jerusalem, that we be no more a reproach. Neh. ii. 17. [ 1913 Webster ] Syn. -- Disrepute; discredit; dishonor; opprobrium; invective; contumely; reviling; abuse; vilification; scurrility; insolence; insult; scorn; contempt; ignominy; shame; scandal;; disgrace; infamy. [ 1913 Webster ] | | Reproachablr | a. [ Cf. F. reprochable. ] [ 1913 Webster ] 1. Deserving reproach; censurable. [ 1913 Webster ] 2. Opprobrius; scurrilous. [ Obs. ] Sir T. Elyot. [ 1913 Webster ] -- Re*proach"a*ble*ness, n. -- Re*proach"a*bly, adv. [ 1913 Webster ] | | Reproacher | n. One who reproaches. [ 1913 Webster ] | | Reproachful | a. 1. Expressing or containing reproach; upbraiding; opprobrious; abusive. [ 1913 Webster ] The reproachful speeches . . .
That he hath breathed in my dishonor here. Shak. [ 1913 Webster ] 2. Occasioning or deserving reproach; shameful; base; as, a reproachful life. [ 1913 Webster ] Syn. -- Opprobrious; contumelious; abusive; offensive; insulting; contemptuous; scornful; insolent; scurrilous; disreputable; discreditable; dishonorable; shameful; disgraceful; scandalous; base; vile; infamous. [ 1913 Webster ] -- Re*proach"ful*ly adv. -- Re*proach"ful*ness, n. [ 1913 Webster ] |
| |
| | reproach | (vt) ตำหนิ, See also: กล่าวโทษ, ว่ากล่าว, Syn. blame, criticize | | reproach | (vt) ทำให้เสื่อมเสีย, See also: ทำให้ขายหน้า, Syn. disgrace | | reproach | (n) การตำหนิ, See also: การว่ากล่าว, การต่อว่า, Syn. blame, rebuke | | reproach | (n) สิ่งที่ทำให้เสื่อมเสีย, See also: ข้อตำหนิ | | reproacher | (n) ผู้ทำให้เสื่อมเสีย | | reproachful | (adj) เต็มไปด้วยคำตำหนิ, Syn. censorious, scolding | | reproach for | (phrv) ด่าว่า, See also: ดุด่า, แสดงความผิดหวังหรือเสียใจต่อการทำผิด, Syn. tell off | | reproachable | (adj) ซึ่งทำให้เสื่อมเสีย | | reproach with | (phrv) ตำหนิ, See also: จับผิด, หาข้อบกพร่องด้วย, Syn. tell off | | reproachfully | (adv) อย่างกล่าวตำหนิ, See also: โดยทำให้เสื่อมเสีย |
| | reproach | (รีโพรช') vt., n. (การ) ต่อว่า, ดุ, ตำหนิ, ติเตือน, ประณาม, ทำให้ถูกตำหนิ, ทำให้ขายหน้า, ข้อตำหนิ, สิ่งที่ทำให้ขายหน้า, สิ่งที่ทำให้เสื่อมเสีย, See also: reproachable adj. reproachableness n. reproachably adv. reproacher n. reproachingly adv. | | reproachful | (รีโพรช'ฟูล) adj. น่าตำหนิ, น่าต่อว่า, น่าประณาม, น่าอับอาย, See also: reproachfully adv. reproachfullness n., Syn. shameful |
| | reproach | (n) ความไม่พอใจ, คำติเตียน, การต่อว่า, การตำหนิ, การประณาม | | reproach | (vt) ไม่พอใจ, ติเตียน, ต่อว่า, ตำหนิ, ดุด่า, ประณาม | | reproachful | (adj) น่าตำหนิ, เป็นที่ติเตียน, น่าต่อว่า, น่าประณาม | | irreproachable | (adj) ไม่มีข้อครหา, ไม่มีตำหนิ |
| | | | ค่อนว่า | (v) reproach intentionally, See also: taunt, upbraid, Syn. กระแนะกระแหน, Example: มีคนเคยค่อนว่าว่าเราตามใจลูกเกินไป, Thai Definition: แกล้งว่าให้เจ็บใจ | | คำด่า | (n) abuse, See also: reproach, vilification, scolding, Example: หนังสือพิมพ์ใช้คำด่าในการเขียนข่าวแรงจนเกินไป, Count Unit: คำ, Thai Definition: ถ้อยคำหยาบคายชั่วช้าใช้ว่าผู้อื่นให้เกิดความเสียหาย | | คำติเตียน | (n) criticism, See also: reproach, reprimand, censure, reprove, rebuke, Syn. คำตำหนิ, คำตำหนิติเตียน, Ant. คำชม, Example: คำติเตียนไม่ได้ทำให้เขามีความรู้สึกโกรธเคืองแต่อย่างใด | | คำตำหนิ | (n) criticism, See also: reproach, reprimand, censure, reprove, rebuke, Syn. คำติเตียน, Ant. คำชม, Example: ข้าพเจ้านึกย้อนไปถึงบรรยากาศในวงสนทนา คิดถึงคำชมและคำตำหนิของบรรดาเพื่อนฝูง | | ปากหมา | (adj) abusive, See also: reproaching, Example: ไพลินพูดตรงๆ ไม่เป็นแล้วหรือพอพูดตรงๆ ก็ถูกหาว่าเป็นคนปากหมาอีก, Thai Definition: ชอบกล่าวแต่เรื่องที่จะทำให้เดือดร้อนหรือเสียหาย | | ตอด | (v) reproach, See also: satirize, ridicule, dress someone down, mock, blame, rebuke, Syn. เหน็บแนม, พูดถากถาง, Example: ทั้งคู่พูดตอดเล็กตอดน้อยกันตลอดเวลาที่มีโอกาส, Thai Definition: อาการพูดว่าเหน็บแนม | | ติติง | (v) reproach, See also: censure, reprove, blame, reprimand, criticize, blame, Syn. ทักท้วง, Ant. สนับสนุน, เห็นด้วย, Example: ทำไมไม่ติติงไปที่นโยบายเศรษฐกิจของรัฐบาลบ้างล่ะ, Thai Definition: ทักท้วงหรือชี้เพื่อให้รู้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งพูดหรือทำผิด | | ก่น | (v) reproach, See also: abuse, curse, swear, Syn. ด่าว่า, ด่า, แช่ง | | ดุด่า | (v) scold, See also: reproach, blame, rebuke, reprimand, Syn. ว่ากล่าว, ตำหนิ, ด่า, ด่าทอ, ด่าว่า, บริภาษ, Example: เขาถูกดุด่าเพราะมาสาย |
| | ด่าว่า | [dāwā] (v) EN: scold ; reprimand ; censure ; rebuke ; reproach FR: injurier ; insulter ; agonir (r.) | | ดุ | [du] (v) EN: blame ; censure ; scold ; reproach ; reprove ; reprimand ; rebuke ; admonish ; castigate FR: reprocher ; réprimander | | ด้วงแมง | [duangmaēng] (n) EN: blemish ; reproach ; blotch FR: reproche [ m ] ; grief [ m ] | | เอ็ด | [et] (v) EN: scold ; blame ; reproach ; yell at FR: crier ; faire du vacarme | | คำด่า | [kham dā] (n) EN: abuse ; reproach ; vilification ; scolding FR: juron [ m ] ; blasphème [ m ] | | ครหา | [kharahā] (v) EN: criticize ; blame ; condemn ; censure ; reproach ; disapprove FR: critiquer ; blâmer ; comdamner ; diffamer | | ข้อครหา | [khø kharahā] (n) EN: reproach ; disparaging statement ; scandal ; gossip ; blame | | เล่นงาน | [lenngān] (v) EN: attack ; assault ; get even with ; reprimand ; scold ; blame ; reproach ; criticize ; tackle | | ไม่มีข้อบกพร่อง | [mai mī khø bokphrǿng] (adj) EN: flawless ; irreproachable | | มัวหมอง | [mūamøng] (adj) EN: tainted ; tarnished ; reproachable ; blemished ; not completely exonerated ; in disgrace ; under a cloud FR: sali ; terni |
| | | | | Reproach | v. t. [ imp. & p. p. Reproached p. pr. & vb. n. Reproaching. ] [ F. reprocher, OF. reprochier, (assumed) LL. reproriare; L. pref. re- again, against, back + prope near; hence, originally, to bring near to, throw in one's teeth. Cf. Approach. ] 1. To come back to, or come home to, as a matter of blame; to bring shame or disgrace upon; to disgrace. [ Obs. ] [ 1913 Webster ] I thought your marriage fit; else imputation,
For that he knew you, might reproach your life. Shak. [ 1913 Webster ] 2. To attribute blame to; to allege something disgraceful against; to charge with a fault; to censure severely or contemptuously; to upbraid. [ 1913 Webster ] If ye be reproached for the name of Christ. 1 Peter iv. 14. [ 1913 Webster ] That this newcomer, Shame,
There sit not, and reproach us as unclean. Milton. [ 1913 Webster ] Mezentius . . . with his ardor warmed
His fainting friends, reproached their shameful flight.
Repelled the victors. Dryden. [ 1913 Webster ] Syn. -- To upbraid; censure; blame; chide; rebuke; condemn; revile; vilify. [ 1913 Webster ] | | Reproach | n. [ F. reproche. See Reproach, v. ] [ 1913 Webster ] 1. The act of reproaching; censure mingled with contempt; contumelious or opprobrious language toward any person; abusive reflections; as, severe reproach. [ 1913 Webster ] No reproaches even, even when pointed and barbed with the sharpest wit, appeared to give him pain. Macaulay. [ 1913 Webster ] Give not thine heritage to reproach. Joel ii. 17. [ 1913 Webster ] 2. A cause of blame or censure; shame; disgrace. [ 1913 Webster ] 3. An object of blame, censure, scorn, or derision. [ 1913 Webster ] Come, and let us build up the wall of Jerusalem, that we be no more a reproach. Neh. ii. 17. [ 1913 Webster ] Syn. -- Disrepute; discredit; dishonor; opprobrium; invective; contumely; reviling; abuse; vilification; scurrility; insolence; insult; scorn; contempt; ignominy; shame; scandal;; disgrace; infamy. [ 1913 Webster ] | | Reproachablr | a. [ Cf. F. reprochable. ] [ 1913 Webster ] 1. Deserving reproach; censurable. [ 1913 Webster ] 2. Opprobrius; scurrilous. [ Obs. ] Sir T. Elyot. [ 1913 Webster ] -- Re*proach"a*ble*ness, n. -- Re*proach"a*bly, adv. [ 1913 Webster ] | | Reproacher | n. One who reproaches. [ 1913 Webster ] | | Reproachful | a. 1. Expressing or containing reproach; upbraiding; opprobrious; abusive. [ 1913 Webster ] The reproachful speeches . . .
That he hath breathed in my dishonor here. Shak. [ 1913 Webster ] 2. Occasioning or deserving reproach; shameful; base; as, a reproachful life. [ 1913 Webster ] Syn. -- Opprobrious; contumelious; abusive; offensive; insulting; contemptuous; scornful; insolent; scurrilous; disreputable; discreditable; dishonorable; shameful; disgraceful; scandalous; base; vile; infamous. [ 1913 Webster ] -- Re*proach"ful*ly adv. -- Re*proach"ful*ness, n. [ 1913 Webster ] | | Reproachless | a. Being without reproach. [ 1913 Webster ] |
| | | | 非難(P);批難 | [ひなん, hinan] (n, vs, adj-na) criticism; blame; censure; attack; reproach; (P) #5,177 [Add to Longdo] | | ジト目 | [ジトめ, jito me] (n) (m-sl) (stare or glare with) scornful eyes; reproachful eyes; disgusted eyes [Add to Longdo] | | 詰責 | [きっせき, kisseki] (n, vs) (obsc) reproach; reprove; reprimand [Add to Longdo] | | 恨みがましい | [うらみがましい, uramigamashii] (adj-i) reproachful; resentful; spiteful [Add to Longdo] | | 恨み言;怨み言;怨言 | [うらみごと;えんげん(怨言), uramigoto ; engen ( en gen )] (n) grudge; complaint; reproach [Add to Longdo] | | 恨めしい;怨めしい;怨しい(io);恨しい(io) | [うらめしい, urameshii] (adj-i) reproachful; hateful; bitter [Add to Longdo] | | 恨めし気に | [うらめしげに, urameshigeni] (adv) reproachfully [Add to Longdo] | | 自責 | [じせき, jiseki] (n, vs) self-condemnation; self-reproach; (P) [Add to Longdo] | | 責める | [せめる, semeru] (v1, vt) (1) to condemn; to blame; to criticize; to criticise; to reproach; to accuse; (2) to urge; to press; to pester; (3) to torture; to torment; to persecute; (4) to break in (a horse); (P) [Add to Longdo] | | 頂門の一針 | [ちょうもんのいっしん, choumonnoisshin] (n) painful reproach (like a needle stuck in one's scalp) [Add to Longdo] |
|
เพิ่มคำศัพท์
ทราบความหมายของคำศัพท์นี้? กด [เพิ่มคำศัพท์] เพื่อใส่คำนี้พร้อมความหมาย เพื่อเป็นวิทยาทานแก่ผู้ใช้ท่านอื่น ๆ
Are you satisfied with the result?
Discussions | |
|
