มีผลลัพธ์ที่ไม่แสดงผลอยู่ reprobate | (n) คนเลวทราม, See also: คนสารเลว, คนเลว, Syn. profligate, rake, scoundrel | reprobate | (n) ผู้โดนสาปแช่ง (ทางศาสนา) | reprobate | (adj) เลวทราม, See also: เลวร้าย, Syn. immoral, wicked | reprobate | (vt) ตำหนิ, See also: ประณาม, สาปแช่ง, Syn. curse, revile | reprobate | (vt) ไม่ยอมรับ, See also: ปฏิเสธ, Syn. abhor, disapprove |
|
| reprobate | (เรพ'ระเบท) n. คนสารเลว, คนเลวทราม, คนสำมะเลเทเมา, คนเหลือขอ, คนที่พระเจ้าทอดทิ้งและไม่สามารถจะช่วยได้ vt. ประณาม, ตำหนิ, สาปแข่ง, ทอดทิ้ง, ปฏิเสธ, ไม่ยอมรับ., See also: reprobacy n. reprobateness n. reprobater n., Syn. bad |
| | | ประณาม | (v) condemn, See also: blame, denounce, damn, censure, reproach, reprobate, criticize, Syn. กล่าวร้าย, พูดให้ร้าย, ให้ร้าย, ตำหนิ, ติเตียน, ด่าว่า, Ant. ชมเชย, Example: ลูกคนใดละเลยไม่เอาใจใส่พ่อแม่จะได้รับการประณามหรือถูกตราหน้าว่าเป็นคนอกตัญญู, Thai Definition: กล่าวร้ายให้เขาเสียหาย |
| ประณาม | [pranām] (v) EN: condemn ; blame ; denounce ; damn ; censure ; reproach ; reprobate ; criticize ; reprimand ; rebuke FR: condamner ; désapprouver ; blâmer |
| | | | Reprobate | a. [ L. reprobatus, p. p. of reprobare to disapprove, condemn. See Reprieve, Reprove. ] [ 1913 Webster ] 1. Not enduring proof or trial; not of standard purity or fineness; disallowed; rejected. [ Obs. ] [ 1913 Webster ] Reprobate silver shall men call them, because the Lord hath rejected them. Jer. vi. 30. [ 1913 Webster ] 2. Abandoned to punishment; hence, morally abandoned and lost; given up to vice; depraved. [ 1913 Webster ] And strength, and art, are easily outdone By spirits reprobate. Milton. [ 1913 Webster ] 3. Of or pertaining to one who is given up to wickedness; as, reprobate conduct. “Reprobate desire.” Shak. [ 1913 Webster ] Syn. -- Abandoned; vitiated; depraved; corrupt; wicked; profligate; base; vile. See Abandoned. [ 1913 Webster ] | Reprobate | n. One morally abandoned and lost. [ 1913 Webster ] I acknowledge myself for a reprobate, a villain, a traitor to the king. Sir W. Raleigh. [ 1913 Webster ] | Reprobate | v. t. [ imp. & p. p. Reprobated p. pr. & vb. n. Reprobating. ] 1. To disapprove with detestation or marks of extreme dislike; to condemn as unworthy; to disallow; to reject. [ 1913 Webster ] Such an answer as this is reprobated and disallowed of in law; I do not believe it, unless the deed appears. Ayliffe. [ 1913 Webster ] Every scheme, every person, recommended by one of them, was reprobated by the other. Macaulay. [ 1913 Webster ] 2. To abandon to punishment without hope of pardon. [ 1913 Webster ] Syn. -- To condemn; reprehend; censure; disown; abandon; reject. [ 1913 Webster ] | Reprobateness | n. The state of being reprobate. [ 1913 Webster ] | Reprobater | n. One who reprobates. [ 1913 Webster ] |
| |
เพิ่มคำศัพท์
ทราบความหมายของคำศัพท์นี้? กด [เพิ่มคำศัพท์] เพื่อใส่คำนี้พร้อมความหมาย เพื่อเป็นวิทยาทานแก่ผู้ใช้ท่านอื่น ๆ
Are you satisfied with the result?
Discussions | | |