[phūphit] (n) EN: wrongdoer ; guilty person ; offender ; mistaken person ; person in error FR: fautif [ m ] ; coupable [ m ] ; inculpé [ m ] ; inculpée [ f ]
[tǿngkhadī] (v, exp) EN: be accused (with) ; be sued ; be charged (with) ; be prosecuted ; be involved in litigation ; be under prosecution FR: être inculpé ; être poursuivi en justice
v. t. [ imp. & p. p. Inculpated p. pr. & vb. n. Inculpating ] [ LL. inculpatus, p. p. of inculpare to blame; pref. in- in + culpa fault. See Culpable. ] [ A word of recent introduction. ] To blame; to impute guilt to; to accuse; to involve or implicate in guilt. Contrasted with exculpate. [ 1913 Webster ]
That risk could only exculpate her and not inculpate them -- the probabilities protected them so perfectly. H. James. [ 1913 Webster ]
แสดงได้ทั้งความหมายของคำเดี่ยว และคำผสม ได้อย่างถูกต้อง
เช่น Secretary of State=รัฐมนตรีต่างประเทศของสหรัฐฯ (ในภาพตัวอย่าง),
High school=โรงเรียนมัธยมปลาย