| ลองค้นหาคำในรูปแบบอื่น ๆ เพื่อให้ได้ผลลัพธ์มากขึ้นหรือน้อยลง: -appell-, *appell* |
มีผลลัพธ์ที่ไม่แสดงผลอยู่ | appellee | (n) ผู้ถูกยื่นอุทธรณ์หรือฎีกา, Syn. respondent | | appellant | (n) ผู้อุทธรณ์, Syn. defendant | | appellate | (adj) เกี่ยวกับการอุทธรณ์ | | appellation | (n) ชื่อ, See also: นาม, ยศ, ศักดิ์, ตำแหน่ง, นามาภิไธย, นามสมญา, Syn. designation | | appellative | (adj) เกี่ยวกับสามานยนาม | | appellative | (n) สามานยนาม, Syn. common noun |
| | appellant | (อะเพล'เลินทฺ) n. ผู้อุทธรณ์, ผู้ร้องขอ, ผู้อ้อนวอน | | appellate | (อะเพล'เลท) adj. เกี่ยวกับการอุทธรณ์, ซึ่งมีอำนาจพิจารณารับการอุทธรณ์ | | appellation | (แอพพะเล'เชิน) n. ชื่อ, ยศ, ศักดิ์, นาม, การตั้งชื่อ, Syn. title, name | | appellative | (อะเพล'ละทิฟว) n. สามานยนาม, นาม, ยศศักดิ์, ฉายา. -adj. เกี่ยวกับสามานยนาม, เกี่ยว กับนามหรือฉายา, Syn. designative | | appellee | (แอพพะลี') n. ผู้ถูกยื่นอุทธรณ์หรือฎีกา, Syn. defendant, respondent | | appellor | (อะเพล'เลอร์) n. ผู้ยื่นอุทธรณ์หรือฎีกา | | acappella | (อะคาเพ็ล ละ) adj. แบบดนตรีในโบสถ์ |
| |
| | appellant | (adj) ซึ่งร้องเรียน, ซึ่งอุทธรณ์, ซึ่งอ้อนวอน | | appellant | (n) ผู้ร้องเรียน, ผู้อุทธรณ์, ผู้อ้อนวอน |
| | | | | พระนาม | (n) name, See also: appellation, designation, Syn. ชื่อ, นาม, Example: พระปรเมศวรมีพระมเหสีซ้ายขวา องค์ซ้ายเป็นที่โปรดปรานมากทรงพระนามว่า ศรีสุดาจันทร์, Notes: (ราชา) | | นาม | (n) name, See also: appellation, title, Syn. ชื่อ, นามกร, สมญานาม, สมัญญานาม, นามา, Example: พระเอกลิเกชื่อดังมีนามว่าสมศักดิ์ ภักดี, Count Unit: ชื่อ, นาม, Notes: (บาลี) | | ชื่อ | (n) name, See also: appellation, designation, Syn. นาม, ฉายา, Example: ชื่อของหล่อนแปลว่าดอกไม้, Count Unit: ชื่อ, Thai Definition: คำที่ตั้งขึ้นสำหรับเรียก คน สัตว์ ที่ และสิ่งของโดยทั่วๆ ไปหรือโดยเฉพาะเจาะจง | | ผู้อุทธรณ์ | (n) appellant, Count Unit: คน, Notes: (กฎหมาย) |
| | ชื่อ | [cheū] (n) EN: name ; appellation ; designation FR: nom [ m ] ; appellation [ f ] ; désignation [ f ] ; dénomination [ f ] | | การเรียกชื่อ | [kān rīek cheū] (n, exp) EN: labelling FR: appellation [ f ] ; dénomination [ f ] | | ลูก | [lūk] (n) EN: child (when referring to the children of others – inf.) FR: petit [ m ] (appellatif) ; petite [ f ] (appellatif) ; petit bonhomme [ m ] (fam.) ; petite bonne femme [ f ] (fam.) | | ศาลอุทธรณ์ | [sān utthøn = sān uthøn] (n, exp) EN: Court of Appeal ; appellate court FR: Cour d'appel [ f ] | | สมญา | [somyā] (n) EN: designation ; name ; appellation ; title ; nickname ; alias FR: désignation [ m ] ; appellation [ f ] ; nom [ m ] ; surnom [ m ] |
| | | | | Appellable | a. Appealable. [ 1913 Webster ] | | Appellancy | n. Capability of appeal. [ 1913 Webster ] | | Appellant | n. 1. (Law) (a) One who accuses another of felony or treason. [ Obs. ] (b) One who appeals, or asks for a rehearing or review of a cause by a higher tribunal. [ 1913 Webster ] 2. A challenger. [ Obs. ] Milton. [ 1913 Webster ] 3. (Eccl. Hist.) One who appealed to a general council against the bull Unigenitus. [ 1913 Webster ] 4. One who appeals or entreats. [ 1913 Webster ] | | Appellant | a. [ L. appellans, p. pr. of appellare; cf. F. appelant. See Appeal. ] Relating to an appeal; appellate. “An appellant jurisdiction.” Hallam. [ 1913 Webster ]
Party appellant (Law), the party who appeals; appellant; -- opposed to respondent, or appellee. Tomlins. [ 1913 Webster ]
| | Appellate | a. [ L. appelatus, p. p. of appellare. ] Pertaining to, or taking cognizance of, appeals. “Appellate jurisdiction.” Blackstone. “Appellate judges.” Burke. [ 1913 Webster ]
Appelate court, a court having cognizance of appeals. [ 1913 Webster ]
| | Appellate | n. A person or prosecuted for a crime. [ Obs. ] See Appellee. [ 1913 Webster ] | | Appellation | n. [ L. appellatio, fr. appellare: cf. F. appellation. See Appeal. ] 1. The act of appealing; appeal. [ Obs. ] Spenser. [ 1913 Webster ] 2. The act of calling by a name. [ 1913 Webster ] 3. The word by which a particular person or thing is called and known; name; title; designation. [ 1913 Webster ] They must institute some persons under the appellation of magistrates. Hume. [ 1913 Webster ] Syn. -- See Name. [ 1913 Webster ] | | Appellative | n. [ L. appelativum, sc. nomen. ] 1. A common name, in distinction from a proper name. A common name, or appellative, stands for a whole class, genus, or species of beings, or for universal ideas. Thus, tree is the name of all plants of a particular class; plant and vegetable are names of things that grow out of the earth. A proper name, on the other hand, stands for a single thing; as, Rome, Washington, Lake Erie. [ 1913 Webster ] 2. An appellation or title; a descriptive name. [ 1913 Webster ] God chosen it for one of his appellatives to be the Defender of them. Jer. Taylor. [ 1913 Webster ] | | Appellative | a. [ L. appellativus, fr. appellare: cf. F. appelatif. See Appeal. ] 1. Pertaining to a common name; serving as a distinctive denomination; denominative; naming. Cudworth. [ 1913 Webster ] 2. (Gram.) Common, as opposed to proper; denominative of a class. [ 1913 Webster ] | | Appellatively | adv. After the manner of nouns appellative; in a manner to express whole classes or species; as, Hercules is sometimes used appellatively, that is, as a common name, to signify a strong man. [ 1913 Webster ] |
| | 被上诉人 | [bèi shàng sù rén, ㄅㄟˋ ㄕㄤˋ ㄙㄨˋ ㄖㄣˊ, 被 上 诉 人 / 被 上 訴 人] appellee (side that won in trial court, whose victory is being appealed by losing side) [Add to Longdo] |
| | | | |
เพิ่มคำศัพท์
ทราบความหมายของคำศัพท์นี้? กด [เพิ่มคำศัพท์] เพื่อใส่คำนี้พร้อมความหมาย เพื่อเป็นวิทยาทานแก่ผู้ใช้ท่านอื่น ๆ
Are you satisfied with the result?
Discussions | |
|
