(n) one who has attained final sanctification, See also:converted person, Syn.พระอริยะ, พระอริยบุคคล, Thai Definition: ในพระพุทธศาสนาใช้เรียกบุคคลผู้บรรลุธรรมวิเศษ มีโสดาปัตติมรรคเป็นต้น
n. [ L. sanctificatio: cf. F. sanctification. ] 1. The act of sanctifying or making holy; the state of being sanctified or made holy; esp. (Theol.), the act of God's grace by which the affections of men are purified, or alienated from sin and the world, and exalted to a supreme love to God; also, the state of being thus purified or sanctified. [ 1913 Webster ]
God hath from the beginning chosen you to salvation through sanctification of the Spirit and belief of the truth. 2 Thess. ii. 13. [ 1913 Webster ]
2. The act of consecrating, or of setting apart for a sacred purpose; consecration. Bp. Burnet. [ 1913 Webster ]
แสดงได้ทั้งความหมายของคำเดี่ยว และคำผสม ได้อย่างถูกต้อง
เช่น Secretary of State=รัฐมนตรีต่างประเทศของสหรัฐฯ (ในภาพตัวอย่าง),
High school=โรงเรียนมัธยมปลาย
