discredit | (n) ความเสื่อมเสีย, See also: การสูญเสียชื่อเสียง, Syn. disesteem, disrepute, Ant. grace |
discredit | (vt) ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง, See also: ทำลายชื่อเสียง, Syn. dishonor, disgrace, scandalize, Ant. honor |
discreditable | (adj) ที่เสื่อมเสีย, See also: ที่ขายหน้า |
discredit | (ดิส'เครดิท) vt. ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง, ทำให้สูญเสียความเชื่อถือ, ทำให้ขายหน้า, ทำให้ไม่เชื่อ. n. ความไม่เชื่อถือ, การสูญเสียชื่อเสียง, สิ่งที่ทำให้เสียชื่อ, Syn. disparage, slur |
discreditable | (ดิสเคร'ดิททะเบิล) adj. ไม่น่าเชื่อถือ, เสียหน้า, น่าขายหน้า |
discredit | (n) ความไม่เชื่อถือ, ความอัปยศ, ความขายหน้า, การเสียชื่อเสียง |
discredit | (vt) ทำให้ไม่เชื่อถือ, ทำให้ขายหน้า, ทำให้เสียชื่อเสียง |
discreditable | (adj) น่าอดสู, น่าขายหน้า, ไม่น่าเชื่อ, เสียหน้า |
**ระวัง คำแปลอาจมีข้อผิดพลาด**
ความอับอายขายหน้า | (n) shamefulness, See also: discredit, dishonour, disgrace, infamy, ignominy, Example: เขาได้รับความอับอายขายหน้าอย่างร้ายแรง, Thai Definition: การอายไม่กล้าสู้หน้า |
เสียราศี | (v) discredit, See also: disparage, disgrace, tarnish, undermine, Syn. เสียสง่า, เสียศักดิ์ศรี, เสื่อมราศี, Example: หากการกระทำใดที่กระทำแล้วทำให้เสียราศี ให้โทษ ผู้มีสติก็ควรยับยั้งการกระทำนั้น |
ทำลายเกียรติ | (v) discredit, See also: disgrace, Ant. มีเกียรติ, Thai Definition: ทำให้เกียรติหมดไป |
ความเสื่อมเสีย | [khwām seūamsīa] (n) EN: disgrace ; ignominy ; dishonour ; discredit |
เสียชื่อ | [sīacheū] (v) EN: be disreputable ; be notorious ; be infamous ; lose one's reputation ; get a bad name FR: salir (la réputation) (fig.) ; discréditer |
ทำลาย | [thamlāi] (v) EN: discredit ; tarnish ; damage FR: ternir ; discréditer ; saper (fig.) |
ทำลายเกียรติ | [thamlāi kīet] (v, exp) EN: discredit ; disgrace FR: discréditer |
discredit | |
discredits | |
discredited | |
discrediting |
discredit | |
discredits | |
discredited | |
discrediting | |
discreditable | |
discreditably |
discredit | (v) cause to be distrusted or disbelieved |
discredit | (v) damage the reputation of, Syn. disgrace |
discreditable | (adj) tending to bring discredit or disrepute; blameworthy |
Discredit | n. [ Cf. F. discrédit. ] It is the duty of every Christian to be concerned for the reputation or discredit his life may bring on his profession. Rogers. |
Discredit | v. t. An occasion might be given to the . . . papists of discrediting our common English Bible. Strype. [ 1913 Webster ] He. . . least discredits his travels who returns the same man he went. Sir H. Wotton. [ 1913 Webster ] |
discreditable | a. Not creditable; injurious to reputation; disgraceful; disreputable. -- |
discredited | adj.
|
discreditor | n. One who discredits. [ 1913 Webster ] |
不信 | [ふしん, fushin] (n, adj-no) unfaithfulness; insincerity; perfidy; mistrust; distrust; discredit; (P) #14,176 [Add to Longdo] |
感応遺伝 | [かんのういでん, kannouiden] (n) telegony; influence of a previous sire on the offspring of a female with a later sire (discredited theory of heredity) [Add to Longdo] |
失態(P);失体 | [しったい, shittai] (n) mismanagement; fault; error; failure; disgrace; discredit; (P) [Add to Longdo] |
不信用 | [ふしんよう, fushinyou] (n) distrust; discredit [Add to Longdo] |
覆る | [くつがえる, kutsugaeru] (v5r, vi) (1) to topple over; to be overturned; to capsize; (2) to be overruled; to be reversed; to be discredited; (P) [Add to Longdo] |
Time: 0.0387 seconds, cache age: 12.009 (clear)