n. [ Cf. F. intonation. See Intone. ] 1. (Mus.) (a) The act of sounding the tones of the musical scale. (b) Singing or playing in good tune or otherwise; as, her intonation was false. (c) Reciting in a musical prolonged tone; intonating, or singing of the opening phrase of a plain-chant, psalm, or canticle by a single voice, as of a priest. See Intone, v. t. [ 1913 Webster ]
2. The manner of speaking, especially the placement of emphasis, the cadence, and the rise and fall of the pitch of the voice while speaking. [ PJC ]
[nai] (aux-adj) (1) not (verb-negating suffix; may indicate question or invitation with rising intonation); (suf, adj-i) (2) (See 忙しない) emphatic suffix (used after the root of an adjective); (P) #27[Add to Longdo]
แสดงได้ทั้งความหมายของคำเดี่ยว และคำผสม ได้อย่างถูกต้อง
เช่น Secretary of State=รัฐมนตรีต่างประเทศของสหรัฐฯ (ในภาพตัวอย่าง),
High school=โรงเรียนมัธยมปลาย
