v. t. [ imp. & p. p. Obligated p. pr. & vb. n. Obligating. ] [ L. obligatus, p. p. of obligare. See Oblige. ] 1. To bring or place under obligation, moral or legal; to hold by a constraining motive. “Obligated by a sense of duty.” Proudfit. [ 1913 Webster ]
That's your true plan -- to obligate The present ministers of state. Churchill. [ 1913 Webster ]
2. To bind or firmly hold to an act; to compel; to constrain; to bind to any act of duty or courtesy by a formal pledge. [ 1913 Webster ]
That they may not incline or be obligated to any vile or lowly occupations. Landor. [ 1913 Webster ]
adj. 1. under a moral obligation to someone. Syn. -- beholden(predicate). [ WordNet 1.5 ]
2. under a legal obligation to someone. Syn. -- indebted. [ WordNet 1.5 ]
3. owing gratitude or recognition to another for help or favors etc. Opposite of unobligated. [ Narrower terms: supposed(predicate), required ] Syn. -- indebted. [ WordNet 1.5 ]
ตัวอย่างประโยค จาก Open Subtitles **ระวัง คำแปลอาจมีข้อผิดพลาด**
แสดงได้ทั้งความหมายของคำเดี่ยว และคำผสม ได้อย่างถูกต้อง
เช่น Secretary of State=รัฐมนตรีต่างประเทศของสหรัฐฯ (ในภาพตัวอย่าง),
High school=โรงเรียนมัธยมปลาย
