execrate | (vt) ประณาม, See also: แช่ง, ด่าว่ารุนแรง, Syn. anathematize, denounce, imprecate |
execration | (n) การสาปแช่ง, See also: การแช่ง, การด่าว่าอย่างรุนแรง, Syn. curse, denunciation, malediction |
execrate | (เอค'ซะเครท) v. ด่าว่าอย่างรุนแรง, สาปแช่ง, เกลียด, ประณาม., See also: execrator n. ดูexecrate |
execrate | (vt) เกลียดชัง, เกลียด, ประณาม, ด่าว่า, แช่ง, สาป |
execration | (n) ความเกลียดชัง, การด่าว่า, การสาปแช่ง, การประณาม |
แช่ง | [chaēng] (v) EN: curse ; swear ; abuse ; damn ; execrate FR: maudire ; médire |
แช่งด่า | [chaēngdā] (v) EN: curse ; damn ; execrate ; denounce ; anathematize |
execrate | |
execrated | |
execrates | |
execrating | |
execration | |
execrations |
execration | (n) an appeal to some supernatural power to inflict evil on someone or some group, Syn. curse, condemnation |
execration | (n) the object of cursing or detestation; that which is execrated |
Execrate | v. t. |
Execration | n. [ L. execratio, exsecratio: cf. F. exécration. ] Cease, gentle, queen, these execrations. Shak. [ 1913 Webster ] Ye shall be an execration and . . . a curse. Jer. xlii. 18. |
Execrative | a. Cursing; imprecatory; vilifying. Carlyle. -- |
Execrative | n. A word used for cursing; an imprecatory word or expression. Earle. [ 1913 Webster ] |
Execratory | a. Of the nature of execration; imprecatory; denunciatory. C. Kingsley. -- |