adjure | (vt) สั่งการ, See also: สั่งอย่างเอาจริงเอาจัง |
adjure | (vt) อ้อนวอน, See also: ร้องขอ |
adjure | (อะจัวร์') vt. ให้สาบาน, ขอร้อง, อ ้อนวอน. -adjuration n., -adjuratory adj. |
adjuration | (n) การขอร้อง, การอ้อนวอน, การให้คำสัตย์, คำสั่ง |
adjure | (vt) อ้อนวอน, ขอร้อง, ให้คำสัตย์, สาบาน, สั่ง |
adjuration | การกระทำสัตย์สาบาน [นิติศาสตร์ ๑๑ มี.ค. ๒๕๔๕] |
adjure | |
adjured | |
adjures | |
adjuring | |
adjuration | |
adjurations |
adjuration | (n) a solemn and earnest appeal to someone to do something |
adjuratory | (adj) earnestly or solemnly entreating |
adjuratory | (adj) containing a solemn charge or command |
adjure | (v) command solemnly |
Adjuration | n. [ L. adjuratio, fr. adjurare: cf. F. adjuration. See Adjure. ] What an accusation could not effect, an adjuration shall. Bp. Hall. [ 1913 Webster ] Persons who . . . made use of prayer and adjurations. Addison. [ 1913 Webster ] |
Adjuratory | a. [ L. adjuratorius. ] Containing an adjuration. [ 1913 Webster ] |
Adjure | v. t. Joshua adjured them at that time, saying, Cursed be the man before the Lord, that riseth up and buildeth this city Jericho. Josh. vi. 26. [ 1913 Webster ] The high priest . . . said . . . I adjure thee by the living God, that thou tell us whether thou be the Christ. Matt. xxvi. 63. [ 1913 Webster ] The commissioners adjured them not to let pass so favorable an opportunity of securing their liberties. Marshall. [ 1913 Webster ] |
Adjurer | n. One who adjures. [ 1913 Webster ] |