ระบม | ก. อาการเจ็บร้าวที่เกิดจากความเมื่อยขัดหรือบอบชํ้าเป็นต้น เช่น ฝีระบมจนเป็นไข้ ถูกตีระบมไปทั้งตัว, ชอกช้ำ เช่น อกระบม ระบมใจ. |
ระบมบาตร | ก. รมบาตรให้ดำเป็นมันเพื่อกันสนิมด้วยกรรมวิธีต่าง ๆ เช่น เอากำมะถันและนํ้ามันทาบาตรแล้วรมไฟให้ร้อน. |
ระบม | [rabom] (x) EN: bruised FR: couvert de bleus |
footsore | (adj) เท้าบวม, เท้าระบม, เท้าพอง |
rankle | (vi) ระบม, ปวดร้าว, ยอก, คับแค้นใจ |