| กระเบา ๑ | น. ชื่อไม้ต้นขนาดย่อมถึงขนาดใหญ่หลายชนิดในสกุล Hydnocarpus วงศ์ Flacourtiaceae เช่น กระเบาใหญ่หรือกระเบานํ้า ( H. anthelminthicaPierre ex Laness.) เป็นไม้ต้นขนาดใหญ่ ผลกลม เปลือกแข็ง มีขนสีนํ้าตาล ขนาดเท่าผลส้มโอขนาดย่อม เนื้อในเป็นแป้งสีเหลืองอ่อน ๆ กินได้ เมล็ดมีนํ้ามัน เคยใช้เป็นยาแก้โรคเรื้อน ต้นที่มีแต่ดอกเพศผู้ เรียกว่า แก้วกาหลง, กระเบากลักหรือกระเบียน ( H. ilicifolia King) เป็นไม้ต้นขนาดกลาง ผลกลม เปลือกแข็ง มีขนสีดำ ขนาดเท่าผลส้มเกลี้ยง. |
| แก้ ๒ | ทำให้หาย เช่น แก้เก้อ แก้ขวย แก้จน แก้โรค |
| เภสัช, เภสัช- | (เพสัด, เพสัดชะ-) น. ยาแก้โรค. |
| ไภษัชย์ | น. เภสัช, ยาแก้โรค. |
| มหากาฬ ๑ | น. ชื่อยาไทยชนิดหนึ่งสำหรับแก้โรคปากเปื่อย คอเปื่อย ลิ้นเปื่อย. |
| ยาขี้ผึ้ง | น. ยาที่มีลักษณะเป็นขี้ผึ้งหรือครีม ใช้ทาแก้โรคผิวหนังเป็นต้น. |
| ยาดอง | น. ยาที่ใช้เครื่องสมุนไพรห่อแช่เหล้าเป็นต้น กินบำรุงร่างกายหรือแก้โรค. |
| เยียวยา | ก. บำบัดโรค, แก้โรค, เช่น ไม่มีหมอจะมาเยียวยาได้ |
| เรื้อรัง | ว. ยืดเยื้อ, นานหาย, (ใช้แก่โรค) เช่น วัณโรคเรื้อรัง แผลเรื้อรัง. |
| สดคาว | ว. ดิบ ๆ และยังมีคาวอย่างปลาสดหรือเนื้อสด เช่น เขาชอบกินอาหารสดคาว, อาหารที่แสลงแก่โรค เช่น เป็นโรคริดสีดวงห้ามกินของสดคาว. |
| โอสถ, โอสถ- | (โอสด, โอสดถะ-) น. ยาแก้โรค, ยารักษาโรค |