อนุชา | (อะนุชา) น. “ผู้เกิดภายหลัง”, น้องชาย, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระอนุชา. |
อนุชาต, อนุชาต- | (อะนุชาด, อะนุชาดตะ-) น. ผู้เกิดตามมาไม่ดีกว่าหรือไม่เลวกว่าตระกูล. |
อนุชาต-บุตร | น. บุตรที่มีคุณสมบัติเสมอด้วยบิดามารดา. |
ชีวาลัย | ก. ตาย เช่น เพียงศรีอนุชาชีวาลัย จะผินพักตรพึ่งใครก็ขัดสน (ประชุมเพลงยาว ภาคที่ ๗ เพลงยาวความเก่า). |
ชุบ | ทำให้เป็นคนขึ้นมา เช่น อันรูปซึ่งชุบในอัคคี มีนามชื่อลบอนุชา (รามเกียรติ์ ร. ๑) |
นี่นัน | ว. อึงมี่, อึกทึก, เช่น จึงดำรัสตรัสชวนอนุชา ลงจากพลับพลาผายผัน พร้อมพวกกระบี่นี่นัน จรจรัลไปยังฝั่งนที (ตับเรื่องรามเกียรติ์ ตอนนางลอย). |