| พลุ้ย | (v) stick out, See also: bulge, be embonpoint, Syn. ยุ้ย, Example: เขาอ้วนจนท้องพลุ้ยออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน, Thai Definition: ยื่นออกมา |
| พลุ้ย | (adj) bulgy, See also: embonpoint, potbellied, paunchy, Syn. ยุ้ย, Example: พระอินทร์ของศาสนาพรามหณ์สมัยพระเวทมีท้องพลุ้ยอย่างพวกฮินดู, Thai Definition: ยื่นออกมา |
| พุงพลุ้ย | (v) be pot-bellied, Example: เขาพุงพลุ้ยเกือบเท่าคนมีท้องขึ้นทุกวัน, Thai Definition: มีหน้าท้องห้อยย้อยด้วยความอ้วน |
| พุงพลุ้ย | (adj) pot-bellied, See also: paunched, Example: ฉันเห็นผู้ชายพุงพลุ้ยแล้วนึกถึงพ่อมากกว่านึกถึงคนรัก, Thai Definition: ที่มีหน้าท้องห้อยย้อยด้วยความอ้วน |
| ขลุกขลุ่ย | ว. ง่วนอยู่, คลุกคลีอยู่ |
| ขลุกขลุ่ย | สบาย เช่น นอนหลับขลุกขลุ่ย ว่า นอนหลับสบาย. |
| ขลุ่ย | (ขฺลุ่ย) น. ชื่อเครื่องดนตรีประเภทเครื่องเป่า มักทำจากไม้รวก ไม้ชิงชัน ไม้พะยูง งาช้าง ปัจจุบันใช้วัสดุอื่นก็มี เช่น พลาสติก เจาะรูตามยาวมีระยะห่างพอควร สำหรับเอานิ้วปิดและเปิดให้เป็นเพลงเมื่อเป่า, มีหลายชนิด เช่น ขลุ่ยอู้ ขลุ่ยหลีบ ขลุ่ยเพียงออ, ลักษณนามว่า เลา. |
| ขลุ่ยกรวด | น. ชื่อขลุ่ยชนิดหนึ่ง ลักษณะคล้ายขลุ่ยเพียงออแต่เล็กกว่า มีระดับเสียงเทียบโน้ตสากล จึงใช้ร่วมบรรเลงกับวงเครื่องสายผสมเครื่องดนตรีสากล. |
| ขลุ่ยนก | น. ชื่อขลุ่ยชนิดหนึ่ง ทำขึ้นเพื่อเลียนเสียงสัตว์ โดยเฉพาะนก เช่นบรรเลงเป็นเสียงนกโพระดก นกกางเขน. |
| ขลุ่ยเพียงออ | น. ชื่อขลุ่ยชนิดหนึ่ง ขนาดกลาง ใช้เป่าและเป็นหลักเทียบเสียงในวงเครื่องสาย. |
| ขลุ่ยหลีบ | น. ชื่อขลุ่ยชนิดหนึ่ง ขนาดเล็ก มีเสียงสูงแหลม ใช้เป่าเข้าคู่กับขลุ่ยเพียงออในวงเครื่องสายเครื่องคู่. |
| ขลุ่ยอู้ | น. ชื่อขลุ่ยชนิดหนึ่ง มีขนาดยาวและใหญ่กว่าขลุ่ยเพียงออ มีเสียงต่ำ ใช้เฉพาะในวงปี่พาทย์ดึกดำบรรพ์. |
| เป็นปี่เป็นขลุ่ย | ว. ถูกคอกัน, เข้ากันได้ดี, เช่น พูดเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย. |
| พลุ่ย | (พฺลุ่ย) ว. ง่าย, ลุ่ย, หลวมเข้าไป. |
| พลุ้ย | (พฺลุ้ย) ว. ยุ้ย, ยื่นออกมาอย่างท้องคนอ้วน, เช่น ท้องพลุ้ย พุงพลุ้ย. |
| ไม่มีปี่มีกลอง, ไม่มีปี่มีขลุ่ย | ก. ไม่มีเค้า เช่น การที่เจ็บนั้นก็ไม่มีปี่มีกลอง (พระราชหัตถเลขา ร. ๗). |
| ลุ่ย | ก. เลื่อนหลุดจากที่เพราะคลายตัวไม่แน่นเหมือนเดิม เช่น ผ้านุ่งที่เหน็บไว้ลุ่ยหลุดออก มวยผมลุ่ยออกมา. |
| ลุ่ย | ว. ไม่มีทางสู้ ในคำว่า แพ้ลุ่ย. |
| ลุ่ยหู | ว. อาการที่แพ้อย่างไม่มีทางสู้ (เดิมใช้แก่ปลากัด คือ ฝ่ายแพ้ถูกกัดหูเสียจนหมด). |
| ลุ้ย | ก. พูดไม่ยับยั้ง. |
| หลุดลุ่ย | ก. คลายตัวหลุดเลื่อนไปจากสภาพเดิม เช่น มวยผมหลุดลุ่ย เสื้อผ้าหลุดลุ่ย. |
| หลุดลุ่ย | ว. ไม่มีทางสู้ เช่น แพ้หลุดลุ่ย คะแนนทิ้งห่างกันหลุดลุ่ย. |
| อีลุ่ยฉุยแฉก | ก. กระจัดกระจาย, ไม่รวมอยู่แห่งเดียวกัน. |
| อีลุ่ยฉุยแฉก | ว. ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน, สุรุ่ยสุร่าย, อีหลุยฉุยแฉก หรือ อีฉุยอีแฉก ก็ว่า. |
| อีหลุกขลุกขลุ่ย | ว. ง่วนอยู่. |
| กรุก | (กฺรุก) ก. ขลุก, ขลุกขลุ่ย, ง่วนอยู่, เช่น พรรษาหนึ่งสองพรรษาไม่ผาสุก เข้าบ้านกรุกเลยลาสิกขาบท (นิ. เดือน). |
| ขลิบ | (ขฺลิบ) ก. เย็บหุ้มริมผ้าและของอื่น ๆ เพื่อกันลุ่ยหรือเพื่อให้งามเป็นต้น |
| เป่า | ก. พ่นลมออกมาทางปาก, อาการที่ลมพุ่งเข้ามาหรือออกไปเช่นนั้น เช่น ตรงหน้าต่างลมเป่าดี, ทำให้เครื่องดนตรีหรือสิ่งอื่นเกิดเสียงโดยใช้ลมปากเช่น เป่าขลุ่ย, ทำให้สิ่งที่อยู่ในลำกล้องเช่นกล้องเป่าเป็นต้น ออกจากลำกล้องโดยวิธีเป่า เช่น เป่ายานัตถุ์ เป่าลูกดอก. |
| พุงพวง, พุงพ่วง | ว. พุงพลุ้ย. |
| เพียงออ | น. ชื่อขลุ่ยชนิดหนึ่งมีเสียงทุ้ม |
| มโหรี ๑ | น. วงดนตรี ๑ ใน ๓ วงหลักของดนตรีไทย คือ ปี่พาทย์ เครื่องสาย และมโหรี ใช้เครื่องดนตรีครบทั้งดีด สี ตี เป่า (ขลุ่ย) และขับร้อง ระดับเสียงที่ใช้สูงกว่าระดับเสียงวงปี่พาทย์. |
| ลงพุง | ว. มีพุงพลุ้ยหรือยื่นออกมา. |
| ลักษณนาม | น. คำนามที่แสดงลักษณะของสิ่งต่าง ๆ เช่น คน ๓ คน แมว ๒ ตัว ขลุ่ย ๓ เลา ลูกคนโต หมวกใบใหญ่. |
| ลูกรุ่ย | น. แก้วเป็นต้นที่ทำเป็นแท่งยาว ๆ คล้ายผลต้นลุ่ยสำหรับห้อยเป็นระย้า, โดยปริยายเรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลูกรุ่ยชายผ้าม่าน. |
| เลา ๓ | ลักษณนามเรียกเครื่องเป่าที่มีลักษณะยาวตรงและกลมอย่างปี่ ขลุ่ย เช่น ปี่เลาหนึ่ง ขลุ่ย ๒ เลา. |
| วิ่น | ว. ลักษณะอาการที่หลุด ขาด หรือลุ่ยออกกะรุ่งกะริ่ง เช่น จมูกแหว่งหูวิ่นเวทนา อนิจจานิจจาเป็นน่ากลัว (สังข์ทอง), มักใช้เข้าคู่กับคำ ขาด เป็น ขาดวิ่น เช่น เสื้อผ้าขาดวิ่น. |
| แว่ว | ก. ได้ยินแต่ไม่ชัดแจ้ง เช่น มีข่าวแว่วมาว่าปีนี้จะได้เงินเดือนขึ้น, ได้ยินมาจากที่ไกล เช่น แว่วเสียงขลุ่ยมาจากชายป่า. |
| ศลัถ | (สะลัด) น. ลุ่ย, หลุด |
| ศุษิระ, ศุษิร | (สุสิน) น. เครื่องดนตรีที่ใช้เป่ามีขลุ่ย ปี่ เป็นต้น, เขียนเป็น สุษิร ก็มี. |
| สุษิระ | น. เครื่องดนตรีที่ใช้เป่า มีขลุ่ย ปี่ เป็นต้น. |
| หงุ่ย | ว. อาการที่ทำสิ่งใดก็ทำเรื่อยไปแต่สิ่งนั้น, เพลินในการทำการงาน, ขลุกขลุ่ย. |
| หลีบ | น. ชื่อขลุ่ยชนิดหนึ่งมีเสียงสูง เรียกว่า ขลุ่ยหลีบ. |
| อีฉุยอีแฉก | ว. ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน, สุรุ่ยสุร่าย, อีลุ่ยฉุยแฉก หรือ อีหลุยฉุยแฉก ก็ว่า. |
| อีหลุยฉุยแฉก | ว. ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน, สุรุ่ยสุร่าย, อีลุ่ยฉุยแฉก หรือ อีฉุยอีแฉก ก็ว่า. |
| อุ้ยยุ้ย | ว. อ้วนท้องพลุ้ย. |
| corpulence | (คอ'พิวเลินซฺ, -ซี) n. ความอ้วน, ความพุงพลุ้ย, ความอ้วนท้วน |
| corpulency | (คอ'พิวเลินซฺ, -ซี) n. ความอ้วน, ความพุงพลุ้ย, ความอ้วนท้วน |
| cow | (คาว) n. วัวตัวเมีย, แม่วัว, สัตว์ตัวเมียจำพวก Bos, สัตว์ตัวเมียขนาดใหญ่ (เช่นช้าง ปลาวาฬ แรด แม่น้ำ) , หญิงอ้วนพุงพลุ้ย -Phr. (a sacred cow วัวในอินเดีย (ถือเป็นสัตว์ที่ศักดิ์สิทธิ์) , บุคคลที่ศักดิ์สิทธิ์ที่หาอาจล่วงละเมิดได้.) -Phr. (till the cows come home นาน |
| fatness | (แฟท'นิส) n. ความอ้วน, ความพุงพลุ้ย, ความร่ำรวย, ความอุดมสมบูรณ์, Syn. obesity |
| paunchy | (พอน'ชี) adj. พุงโต, พุงพลุ้ย, See also: paunchiness n. |
| potbelly | (พอท'เบลลี) n. พุงโต, พุงพลุ้ย, See also: potbellied adj. |