| จำทวย ๒ | ก. ถือ, ถืออาวุธร่ายรำ, เช่น จำทวยธนูในสนาม (สมุทรโฆษ). |
| ทวย ๒ | น. ไม้ค้ำยันที่รับเต้า บางทีทำเป็นรูปนาค, คันทวย ก็เรียก |
| ทวย ๒ | วัตถุอย่างหนึ่งเป็นคันสำหรับรองส่งเครื่องราชูปโภค เช่นขันใส่เงินทรงโปรยหรือพระสุพรรณศรีถวายพระมหากษัตริย์จากเบื้องตํ่าสู่ที่ประทับ เรียกว่า พระทวย. |
| ทวย ๒ | ว. ระทวย, อ่อน, งอน, เช่น อันว่าไม้มีผลค่าค้อม ก็น้อมนวยทวยทอดมาเอง (ม. คำหลวง วนประเวศน์). |
| ระทวย ๒ | ก. ระทด, มักใช้เข้าคู่กับคำ ระทด เป็น ระทดระทวย. |