| ซัดเซ | ก. ไปอย่างไม่มีจุดหมาย, มักใช้เข้าคู่กับคำ พเนจร เป็น ซัดเซพเนจร. |
| กระเซอะกระเซิง | ว. อาการที่ซัดเซไปโดยไม่มีจุดหมายว่าจะไปแห่งใด. |
| ซ้ำสาม | น. คำว่าคนตํ่าช้าไม่มีตระกูล เช่น ทั้งนี้ก็เพราะใครเล่า เพราะอีสาวซ้ำสามซัดเซบ้าน (ม. ร่ายยาว ชูชก). |
| เนรนาถ | (เนระนาด) ก. ไม่มีที่พึ่ง, ซัดเซพเนจร, เช่น ก็เนรนาถประพาสพรตยังเขาสิงขรบวรวงกต (ม. ร่ายยาว ชูชก). |
| ระเสิดระสัง | ว. ซัดเซไป, โซเซไป, หนีซุกซ่อนไป. |
| ระเหระหน | ก. ซัดเซไปตามบุญตามกรรม, เร่ร่อนไป, อยู่ไม่เป็นที่, อยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง, เช่น ผู้ลี้ภัยสงครามต้องระเหระหนไปเรื่อย ๆ, ระเหเร่ร่อน ก็ว่า, ในบทกลอนใช้ว่า ระเหหน ก็มี. |
| ระเหเร่ร่อน | ก. ซัดเซไปตามบุญตามกรรม, เร่ร่อนไป, อยู่ไม่เป็นที่, อยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง, ระเหระหน ก็ว่า. |