| กระแหย่ง | (-แหฺย่ง) ว. อาการปีนขึ้นอย่างพลั้ง ๆ พลาด ๆ. (แผลงมาจาก แขย่ง). |
| กระแหย่ง | (-แหฺย่ง) ก. คะยั้นคะยอ เช่น มาหยักเหยาเซ้าซี้กระแหย่งชาย (รามเกียรติ์ ร. ๑). |
| กระเย้อกระแหย่ง | (-แหฺย่ง) ก. ขะเย้อแขย่ง, เขย่งแล้วเขย่งอีก, โดยปริยายหมายความว่า พยายามจะให้ได้สิ่งที่สุดเอื้อม. |
| ขะเย้อแขย่ง | (-ขะแหฺย่ง) ก. กระเย้อกระแหย่ง, เขียนเป็น เขย้อแขย่ง ก็มี. |
| เขย้อแขย่ง | (ขะเย่อขะแหฺย่ง) ก. กระเย้อกระแหย่ง, ออกเสียงว่า ขะเย้อขะแหย่ง ก็มี. |
| กระเย้อกระแหย่ง | (v) tiptoe, See also: stand on tiptoe, Syn. ขะเย้อแขย่ง, เขย่ง, Example: เด็กนักเรียนต่างก็กระเย้อกระแหย่งอยู่หน้าห้องพักอาจารย์ รอฟังผลการตัดสินโทษ |
| กระเย้อกระแหย่ง | (-แหฺย่ง) ก. ขะเย้อแขย่ง, เขย่งแล้วเขย่งอีก, โดยปริยายหมายความว่า พยายามจะให้ได้สิ่งที่สุดเอื้อม. |
| กระแหย่ง | (-แหฺย่ง) ว. อาการปีนขึ้นอย่างพลั้ง ๆ พลาด ๆ. (แผลงมาจาก แขย่ง). |
| กระแหย่ง | (-แหฺย่ง) ก. คะยั้นคะยอ เช่น มาหยักเหยาเซ้าซี้กระแหย่งชาย (รามเกียรติ์ ร. ๑). |
| ขะเย้อแขย่ง | (-ขะแหฺย่ง) ก. กระเย้อกระแหย่ง, เขียนเป็น เขย้อแขย่ง ก็มี. |
| เขย้อแขย่ง | (ขะเย่อขะแหฺย่ง) ก. กระเย้อกระแหย่ง, ออกเสียงว่า ขะเย้อขะแหย่ง ก็มี. |