มีผลลัพธ์ที่ไม่แสดงผลอยู่ | reprobate | (n) คนเลวทราม, See also: คนสารเลว, คนเลว, Syn. profligate, rake, scoundrel | | reprobate | (n) ผู้โดนสาปแช่ง (ทางศาสนา) | | reprobate | (adj) เลวทราม, See also: เลวร้าย, Syn. immoral, wicked | | reprobate | (vt) ตำหนิ, See also: ประณาม, สาปแช่ง, Syn. curse, revile | | reprobate | (vt) ไม่ยอมรับ, See also: ปฏิเสธ, Syn. abhor, disapprove | | reprobation | (n) การกล่าวตำหนิ, See also: การไม่ยอมรับ, การต่อว่า, Syn. blame | | reprobative | (adj) ซึ่งตำหนิติเตียน, See also: ซึ่งไม่อยมรับ |
| |
| | reprobate | (เรพ'ระเบท) n. คนสารเลว, คนเลวทราม, คนสำมะเลเทเมา, คนเหลือขอ, คนที่พระเจ้าทอดทิ้งและไม่สามารถจะช่วยได้ vt. ประณาม, ตำหนิ, สาปแข่ง, ทอดทิ้ง, ปฏิเสธ, ไม่ยอมรับ., See also: reprobacy n. reprobateness n. reprobater n., Syn. bad | | reprobation | (เรพระเบ'เชิน) n. การประณาม, การตำหนิ, การสาปแช่ง, การทอดทิ้ง, การปฏิเสธ, การไม่ยอมรับ, See also: reprobationary adj. | | reprobative | (เรพ'ระเบทิฟว) adj. ประณาม, ตำหนิ, สาปแช่ง, ทอดทิ้ง, ปฏิเสธ, ไม่ยอมรับ, See also: reprobatively adv., Syn. reprobating |
| | reprobate | (n) คนเลว, คนเหลือขอ, คนสำมะเลเทเมา | | reprobate | (vt) สาปแช่ง, ตำหนิ, ประณาม, ปฏิเสธ | | reprobation | (n) การสาปแช่ง, การตำหนิ, การประณาม, การปฏิเสธ, การทอดทิ้ง |
| | ประณาม | [pranām] (v) EN: condemn ; blame ; denounce ; damn ; censure ; reproach ; reprobate ; criticize ; reprimand ; rebuke FR: condamner ; désapprouver ; blâmer |
| | | | | Reprobate | n. One morally abandoned and lost. [ 1913 Webster ] I acknowledge myself for a reprobate, a villain, a traitor to the king. Sir W. Raleigh. [ 1913 Webster ] | | Reprobate | a. [ L. reprobatus, p. p. of reprobare to disapprove, condemn. See Reprieve, Reprove. ] [ 1913 Webster ] 1. Not enduring proof or trial; not of standard purity or fineness; disallowed; rejected. [ Obs. ] [ 1913 Webster ] Reprobate silver shall men call them, because the Lord hath rejected them. Jer. vi. 30. [ 1913 Webster ] 2. Abandoned to punishment; hence, morally abandoned and lost; given up to vice; depraved. [ 1913 Webster ] And strength, and art, are easily outdone
By spirits reprobate. Milton. [ 1913 Webster ] 3. Of or pertaining to one who is given up to wickedness; as, reprobate conduct. “Reprobate desire.” Shak. [ 1913 Webster ] Syn. -- Abandoned; vitiated; depraved; corrupt; wicked; profligate; base; vile. See Abandoned. [ 1913 Webster ] | | Reprobate | v. t. [ imp. & p. p. Reprobated p. pr. & vb. n. Reprobating. ] 1. To disapprove with detestation or marks of extreme dislike; to condemn as unworthy; to disallow; to reject. [ 1913 Webster ] Such an answer as this is reprobated and disallowed of in law; I do not believe it, unless the deed appears. Ayliffe. [ 1913 Webster ] Every scheme, every person, recommended by one of them, was reprobated by the other. Macaulay. [ 1913 Webster ] 2. To abandon to punishment without hope of pardon. [ 1913 Webster ] Syn. -- To condemn; reprehend; censure; disown; abandon; reject. [ 1913 Webster ] | | Reprobateness | n. The state of being reprobate. [ 1913 Webster ] | | Reprobater | n. One who reprobates. [ 1913 Webster ] | | Reprobation | n. [ F. réprobation, or L. reprobatio. ] 1. The act of reprobating; the state of being reprobated; strong disapproval or censure. [ 1913 Webster ] The profligate pretenses upon which he was perpetually soliciting an increase of his disgraceful stipend are mentioned with becoming reprobation. Jeffrey. [ 1913 Webster ] Set a brand of reprobation on clipped poetry and false coin. Dryden. [ 1913 Webster ] 2. (Theol.) The predestination of a certain number of the human race as reprobates, or objects of condemnation and punishment. [ 1913 Webster ] | | Reprobationer | n. (Theol.) One who believes in reprobation. See Reprobation, 2. South. [ 1913 Webster ] | | Reprobative | a. Of or pertaining to reprobation; expressing reprobation. [ 1913 Webster ] | | Reprobatory | a. Reprobative. [ 1913 Webster ] |
|
เพิ่มคำศัพท์
ทราบความหมายของคำศัพท์นี้? กด [เพิ่มคำศัพท์] เพื่อใส่คำนี้พร้อมความหมาย เพื่อเป็นวิทยาทานแก่ผู้ใช้ท่านอื่น ๆ
Are you satisfied with the result?
Discussions | |
|
