(เอลละคิว'เชิน) n. วิธีการพูดหรืออ่านออกเสียง, การศึกษาเกี่ยวกับวิธีการพูดในที่ชุมนุม, See also: elocutionary adj. ดูelocution elocutionist n. ดูelocution
[せりふまわし, serifumawashi] (n) theatrical elocution[Add to Longdo]
Result from Foreign Dictionaries (2 entries found)
From The Collaborative International Dictionary of English v.0.48 [gcide]:
Elocution \El`o*cu"tion\, n. [L. elocutio, fr. eloqui, elocutus,
to speak out: cf. F. ['e]locution. See {Eloquent}.]
1. Utterance by speech. [R.]
[1913 Webster]
[Fruit] whose taste . . .
Gave elocution to the mute, and taught
The tongue not made for speech to speak thy praise.
--Milton.
[1913 Webster]
2. Oratorical or expressive delivery, including the graces of
intonation, gesture, etc.; style or manner of speaking or
reading in public; as, clear, impressive elocution. "The
elocution of a reader." --Whately
[1913 Webster]
3. Suitable and impressive writing or style; eloquent
diction. [Obs.]
[1913 Webster]
To express these thoughts with elocution. --Dryden.
[1913 Webster]
From WordNet (r) 3.0 (2006) [wn]:
elocution
n 1: an expert manner of speaking involving control of voice and
gesture
แสดงได้ทั้งความหมายของคำเดี่ยว และคำผสม ได้อย่างถูกต้อง
เช่น Secretary of State=รัฐมนตรีต่างประเทศของสหรัฐฯ (ในภาพตัวอย่าง),
High school=โรงเรียนมัธยมปลาย
